پنهانکاری همواره یکی از عناصر مهم دستگاه دیپلماسی اسرائیل بوده است. تأسیس دولت بر خلاف روندهای مشروع و مقبول دولت- ملتسازی که محیط بیرونی تهدیدزا، رویکرد خصمانه کشورهای پیرامونی و فقدان پیوندهای رسمی دیپلماتیک را در پی داشت، مهمترین دلیل اتکا به دیپلماسی پنهان از سوی اسرائیلیها به شمار میرود. با پیشبرد این شیوه، اسرائیل توانسته است به یکی از مهمترین دستاوردهای روابط منطقهای خود یعنی گذار از وضعیت پنهان روابط دیپلماتیک به دیپلماسی آشکار در قالب امضای توافقات ابراهیم دست پیدا کند. اینکه دیپلماسی پنهان در اسرائیل از چه زمینههای تاریخی برخوردار بوده است؛ توافق ابراهیم حاصل چه رویکردی در دستگاه دیپلماسی آن بوده است؛ چه نهادها و کانالهایی آن را به پیش بردهاند و اسرائیلیها چه ظرفیتهایی را برای پیشبرد دیپلماسی پنهان خود در این رابطه به کار بسته، پرسشها و مسائلی است که مقاله حاضر درصدد پاسخ به آنهاست. روش پژوهش به لحاظ نوع تحقیق، توصیفی- تبیینی و به لحاظ روششناسی تحقیق برمبنای نوع دادهها، روش کیفی است. روش گردآوری دادهها نیز کتابخانهای و اینترنتی است.
)