استادیار روابط بین الملل دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره)، قزوین، ایران
چکیده
با آنکه کشور امارات متحده عربی به واسطه جمعیت و وسعت سرزمینی در زمره دولت‌های ذره‌ای در روابط بین‌الملل محسوب می‌گردد اما سیاست‌های آن در دو حوزه خارجی و داخلی طی دو دهه گذشته زمینه ارتقاء جایگاه این بازیگر را در زیر نظام منطقه‌ای خلیجفارس و همچنین محیط بین‌الملل فراهم آورده است. به‌طور دقیق تصمیم دولتمردان این کشور برای حرکت در مسیر تبدیل شدن به یک بازیگر منطقه‌ای به دوره پس از مرگ شیخ زاید آل نهیان اولین رهبر امارات در دوره پس از استقلال (1971) باز می‌گردد. با آنکه الگوی حکمرانی امارات از زمان حمله نیروهای ائتلافی تحت رهبری امریکا به کویت با هدف بیرون نمودن عراق از این کشور در سال 1991 رقم خورد اما این روند تا زمان مرگ شیخ زاید (2004) بسیار محافظه‌کارانه و کمسرعت بود. در این میان، همکاری‌های فناورانه و اقتصادی بین امارات و اسرائیل در سال 2006 و بهره‌برداری از این واقعه در شکل شفاعت اسرائیل برای امارات در نزد امریکا با هدف چشم‌پوشی از گناه حضور و فعالیت افراد دارای ملیت اماراتی در تیم تروریستی 11 سپتامبر، پایه‌ای برای همکاری‌های اقتصادی بین ایالات متحده و امارات شد. با این حال، آنچه به‌طور کامل مسبب تغییر رویه داخلی و بین‌المللی این کشور گردید، موج ناآرامی‌های عربی بود که از اواخر سال 2010 از شمال افریقا آغاز و اکثریت غریب به اتفاق کشورهای منطقه خاورمیانه را در بر گرفت.
)