اسراییل از ابتدای تاسیس خود همواره به اهمیت استراتژیکی دریای سرخ از نظر اقتصادی و امنیتی توجه داشته است. اسراییل دریای سرخ را نه تنها از نظر حمل و نقل کالا برای خود مهم تلقی می نماید، بلکه از نظر امنیتی نیز ان را عقبه دفاعی خود و نوار محاصره کشورهای عربی مخالف خود تلقی می کند. اسراییل همیشه خود را در محاصره اعراب دیده است لذا استراتژی سنتی آن در حوزه دریای سرخ بر بنیان «دکترین بن گوریون» قرار داشته است. بر اساس این دکترین اسراییل باید روابط خود را با کشورهایی که پیرامون کشورهای عربی یا پیرامون خط مقدم جبهه اعراب و اسراییل قرار گرفته اند گسترش دهد تا بدین وسیله امکان محاصره کشورهای عربی مخالف خود را فراهم آورد. یکی از نظریه پردازان اسراییلی در سال 1954 در این مورد نوشت: «ما ناوگان دریایی بزرگی داریم که به همه بنادر جهان رفت و آمد دارد، لذا باید برای آینده به نحوی آماده شویم که ناوگان های دریایی و جنگی ما بتوانند محاصره تحمیلی اعراب را درهم شکنند و از طریق تبدیل تدریجی دریای سرخ به یک دریاچه یهودی ما هم به نوبه خود برخی کشورهای عربی را محاصره کنیم».
)