منطقه خلیج فارس مهمترین قطب تأمین انرژی دنیا در نیمۀ دوم سدۀ بیستم بوده و پیش بینی می شود که در نیمه اول قرن آینده با پایان پذیری ذخایرآلاسکا و دریای شمال (حداکثر تا 20 سال آینده) برجایگاه استراتژیک و ژئواکونومیک منطقه افزوده شود. رویکرد این مقاله، توصیف آیندۀ طلایی نظم و همسویی در منطقه نیست، بلکه بر این است تا با توضیح وجه منفی وفور منابع و مشترکات در این منطقه، ریشه های بنیادی بی رمق بودن همگرایی بین المللی و حتی بین الدولی را در خلیج فارس روشن نماید. به عبارت دیگر لبّ سخن پژوهش حاضر این است که کشورهای منطقه خلیج فارس به واسطه بهره مندی از موقعیت ویژه اسیر اعتبار خود گشته اند و درجه بالای این ویژگی میزان فشارپذیری آنها را افزایش داده است.
)