کشورهای عربی حوزه خلیج فارس در دهه اخیر اقداماتی را در جهت نوسازی سیاسی آغاز کرده اند. این اقدامات با توجه به ساختارهای ویژه سیاسی و اقتصادی این کشورها اهمیت خاصی می یابد و تجربه منحصر به فردی محسوب می شود. در مقاله حاضر، تجربه کویت در این باره مورد بررسی قرار گرفته است و به نظر نویسنده، خاندان آل صباح با انجام اصلاحات سیاسی دو هدف را دنبال می کنند: تداوم منافع اقتصادی و دوام حکومت خود. در سه دوره، تهدید خارجی مهمترین عاملی بود که سبب شد حاکمان این کشور ناگزیر از جلب مشارکت سیاسی شهروندان و اعطای امتیاز باشند: اوایل دهه 60 میلادی (تهدیدات عراق)، اواخر دهه 70 میلادی، (وقوع انقلاب در ایران)، و اوایل دهه 90 میلادی (تهدیدات عراق). البته همزمان اقدامات گوناگونی برای کنترل این مشارکت انجام شده است. از جمله این اقدامات می توان به گستردگی حوزه اختیارات خاندان حاکم، توانایی دخالت قوه مجریه در امور قضایی کشور، تقسیم شهروندان به سه درجه (درجه یک، درجه دو و فاقد تابعیت) ایجاد اختلاف میان مخالفان دولت اشاره کرد.
)