جریان های افراطی در جهان به اشکال مختلف خود را نشان می دهند. زمانی این عمل بنام بیداری اسلامی، بهار عربی و گاهی به شکل فردی، گروهی به نمایش درمی آید. گذار جامعه سنتی به جامعه مدرن، زمینه را برای بروز بحران هایی به وجود می آورد و غربیان اسلام گرایی را در گفتمان نوگرایی مطرح کرده اند. با شکل گیری دولت های مدرن است که، بعد اجتماعی و نقش مردم در حکومت های اسلامی بسیار پررنگتر شد، درگیری و تنش اجتناب ناپذیر می شود. گاهی عوامل خارجی و داخلی از قبیل اقتصادی و شکاف نامتعارف بین مردم و اقتدار گرایی و شکنندگی دولت ها، مشارکت مردم را در امور و گرایشات قومی و قبیله ای و ضعف فرهنگی به حاشیه می راند. و درنتیجه افراطی گری شکل می گیرد و پایداری می کند. این یک پدیده ضد ارزش برعلیه ارزش های موجود است. عکس العملی به فشارها کمبودها و به حاشیه کشیده شدن ها است. استعمار خارجی و غرب با مطرح کردن «خود» و «دیگری» می خواهد حقیقت را پنهان کند. بررسی عوامل و زمینه های بروز بحران می تواند نشان دهد که «چرا شکل اقدام جمعی گروه های بنیادگرا و اسلامی در یک جامعه و در طول زمان به یک صورت نبوده است.» در اینجاست که باید عمل فردی و جمعی گرو ه های اسلامی میانه رویِ افراطی را از هم جدا بررسی کرد.
)