تحولات روی دادهی اخیر در شمال آفریقا و خاورمیانهی عربی که با عناوینی چون بیداری اسلامی و بهار عربی از آن نام برده می شود تقریبا از اواخر سال 2010 م. از تونس آغاز و اکثر جوامع عربی منطقه را یکی پس از دیگری درنوردید که منجر به سقوط حکومتهای دیکتاتوری بن علی در تونس، حسنی مبارک در مصر قذافی در لیبی و درگیری ها و اعتراضات دامنه دار و خونین در کشورهای بحرین و سوریه گردید. در این میان بحران سوریه آوردگاه رقابت دو کشور جمهوری اسلامی ایران و عربستان سعودی شده است. این مقاله در پی پاسخ به این پرسش است که علت رفتار متعارض جمهوری اسلامی ایران و پادشاهی عربستان سعودی در بحران سوریه چیست؟ مقالهی حاضر بر این فرض استوار است که بنیان های متفاوت هویتی حاکم بر سیاست خارجی ایران و عربستان زمینهی اتخاذ رویکرد متعارض در بحران سوریه را از سوی دو بازیگر فراهم ساخته است. لذا از چارچوب نظری سازه انگاری برای آزمون فرضیه بهره برده شد. مهمترین یافته ی این پژوهش با رویکردی سازه انگارانه این است که ادراکات و برداشت های هویت بنیان در شکل گیری منافع دو کشور و تاثیر آن بر سیاست خارجی، عامل رفتار متفاوت و متعارض دو کشور در سوریه است.
)