استادیار گروه روابط بین‌الملل دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران
چکیده
عراق از زمان استقلال تاکنون و به دلایل متعدد یکی از دل نگرانی های اصلی سیاست خارجی ایران بوده است، چراکه تحولات عراق به آسانی و به سرعت امنیت ایران را تحت تاثیر قرار می دهد. مقاله حاضر تلاش می کند تا نشان دهد اشغال عراق توسط آمریکا در سال 2003 ، سیاست خارجی ایران در قبال عراق را به ضمیمه و دنباله ای از سیاست خارجی ایران در قبال آمریکا تبدیل نموده است. بر این اساس ایران سیاستی محتاطانه در قبال تحولات عراق پیش گرفت که هدف آن اعاده نظم و ثبات به این کشور و در عین حال بسیج نمودن شیعیان این کشور برای رسیدن به سهمی عادلانه از قدرت سیاسی در عراق بود. این مقاله نشان خواهد داد که به علت اشتباهات سیاسی آمریکا، مقاومت فزاینده مردم عراق در قبال اشغال گری و نیز روابط نزدیک با سازمان های سیاسی شیعی، ایران در نیل به این اهداف تا حدود زیادی موفق بوده است. بر این اساس، پیامد اصلی اشغال عراق تضعیف هژمونی آمریکا در خاورمیانه و مهم تر از آن بسط و توسعه قابل ملاحظه نفوذ ایران در خاورمیانه بوده است.
)