کارشناس اقتصاد سیاسی کشورهای عرب و معاون مؤسسه استراتژی های بین المللی در رم
چکیده
در دهه 60 و اوایل دهه 80، حکومت های دموکراتیک از شماری کشورها رخت بربست و نظامهای خودکامه و مستبد بر آنها حاکم شد. تلاشهایی به منظور نظری کردن این چرخش یا گرایش صورت گرفت و از آن به عنوان یکی از وجوه یا جنبه های ضروری امپریالیسم نو یاد شد. بعدها، یعنی در اواخر دهه 80 و اوایل دهه 90، شمار بسیاری از کشورها حکومت خودکامه و استبدادی را وانهاده و به استفاده از شکلها یا درجاتی از مشارکت مردمی در حیات سیاسی روی آوردند، حرکتی که موجب تجدید حیات آن دسته از نظریه هایی شد که دموکراسی را نتیجه ضروری یا قطعی نوگرایی یا تجدد- به هر صورت که تعریف شده باشد- یا پیشرفت اقتصادی و اجتماعی عنوان می کنند. بسیاری از این دموکراسی های نوپا هنوز هم بی ثبات اند و امکان معکوس شدن این روند را نیز نمی توان کاملا منتفی دانست ولی اصل مطلب این است که روند مورد بحث در جریان بوده برای همگان قابل مشاهده می باشد.
)