مدیر مرکز مطالعات علمی و استاد مؤسسه مطالعات سیاسی در پاریس
چکیده
اروپا در جستجوی رویکرد جدیدی در خاورمیانه است. از پایان جنگ دوم جهانی تاکنون، سیاست های اروپا در خاورمیانه اسیر کشاکش بین مجاورت جغرافیایی، انس و الفت تاریخی و پیوندهای تجاری ویژه این قاره با خاورمیانه و رابطه ایدئولوژیک- استراتژیک آن با ایالات متحده بوده است. آتلانتیک گرایی به معنای تمایل به پذیرش نقش مسلط آمریکا در خاورمیانه و انطباق با ان بود. داشتن خط مشی مستقلتر و مبارزه با تسلط ایالات متحده بیشتر ویژگی ملی گرایان سبک قدیم بوده است تا مدعیان جدید اروپاگرایی. «سیاست عربی» ژنرال شارل دوگل دنباله طبیعی تصمیم وی به خروج از بخش نظامی سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) در سال 1966 بود. هدف ابتکارات نفتی تهاجمی «انریکو ماتئی» از «انته ناتسیوناله ایدو کاربوری» به چالش فراخواندن تسلط شرکتهای ایالات متحده در بازار نفتی خاورمیانه بود. خط مشی کلی یونان در حمایت از اعراب، اساسا شیوه ای برای نمایش نوعی استقلال از واشنگتن بود که از نظر آتن بیش از اندازه نسبت به ترکیه نرمش داشته است. بدین ترتیب، شکلگیری یک خط مشی ویژه اروپایی در قبال خاورمیانه حاصل نوعی جهان بینی بود که از طریق آن برخی از دولتهای اروپایی سعی کردند استقلال خود را از آمریکا و تا اندازه ای نگرانی شان را از محدودیت های ناشی از تقسیم بندی شرق و غرب و اتحادهای دوران جنگ سرد ابراز دارند.
)