در چند دهه گذشته روندی جهانی برای تاسیس سازمانهای بین المللی مشهود بوده و تلاش های بزرگی در راستای همبستگی و همگرایی منطقه ای در قالب سازمان های منطقه ای انجام شده است. در حقیقت ثابت شده است که نه تنها «جهان گرایی» و «منطقه گرایی» با یکدیگر در تضاد نیستند بلکه مکمل هم می باشند. تاسیس سازمان تجارت جهانی توأم با تشکیل سازمانهایی نظیر نفتا، اوپک و ... تبلور پیدا کرده است. اغلب کشورهای «اتحادیه ملل آسیای جنوب شرقی» موسوم به آسه آن در سازمان تجارت جهانی حضور داشته و در ضمن قالب سازمان«همکاریهای اقتصادی آسیا-اقیانوسیه» متشکل از 18 کشور منطقه اقیانوس آرام با دیگر کشورهای منطقه همکاری دارند. موج جدید همگرایی و همبستگی منطقه ای با فروپاشی شوروی شکل گرفت که نمونه بارز آن تشکیل«سازمان همکاری های اقتصادی اکو» می باشد که با این تحول جان تازه ای پیدا کرد و به سازمانی متشکل از ده کشور مبدل شد.