1
استادیار حقوق دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه شیراز
2
دانشجوی کارشناسی ارشد حقوق بین‌الملل دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه شیراز
چکیده
در حالی که سابقه تلاش ایران برای دستیابی به انرژی هسته ای به قبل پیروزی انقلاب اسلامی باز می گردد و با پیوستن به معاهده منع گسترش سلاح هسته ای (ان.پی.تی) در سال 1970 همواره در تعامل نزیک با آژانس بین المللی انرژی اتمی بوده، به یکباره اقدامات این کشور مغایر با صلح جهانی معرفی می شود و مصرانه توقف این فعالیت ها خواسته می شود. گزارش دهی شورای حکام در هشتم مارس 2006 به شورای امنیت به دو دلیل غیرقانونی است: نخست، این اقدام فاقد مستندات حقوقی و فنی است و بر پایه یک نگاه سیاسی آغاز شده است که وجاهت قانونی ندارد؛ دوم. مطابق تبصره 3 از ماده 12 اساسنامه آژانس ارجاع پرونده به شورای امنیت بعد از اثبات انحراف در فعالیت هسته ای و خودداری کشور مربوطه از توقف فعالیت تسلیحاتی صورت می پذیرد، در حالی که آژانس به صراحت فقدان نشانه های انحراف در برنامه هسته ای ایران را تایید کرده است. بر اساس ماده 24 منشور، اگر موضوعی با «خلع سلاح هسته ای» مرتبط باشد نیازی به ارجاع پرونده توسط آژانس به شورای امنیت نیست و شورای امنیت می تواند راسا به آن بپردازد. بنابراین پرونده ایران تنها زمانی باید در شورای امنیت مورد بررسی واقع شود که ایران برخلاف مقررات ان.پی.تی سلاح هسته ای تولید کند.
)