کارشناس ارشد مطالعات خاورمیانه از دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی
چکیده
این مقاله به بررسی چالش های دموکراسی سازی در عراق از نگاهی سازه انگارانه می پردازد . احزاب و جریان های سیاسی عراق بعد از حمله آمریکا و نیروهای ائتلاف، هنوز نتوانستهاند از خلال کارکردهای دموکراتیک، یک ساختار منسجم سیاسی در این کشور را شکل دهند، به طوری که بعد از انتخابات پارلمانی سال 2010، تشکیل دولت دوم نوری مالکی، نه ماه به درازا کشید و در این مدت هر یک از احزاب و جریان ها مشغول چانه زنی و اصرار بر سر سهم خواهی خود بودند. سخن اصلی در این مقاله آن است که ناهمگونی در بافت و ساختار سیاسی اجتماعی، فرهنگ استبدادی و مطلقه حاکم بر جریان ها و همچنین عدم شکل گیری صحیح روند دولت - ملت سازی از مهمترین چالش های موجود بر سر راه دموکراسی سازی در این کشور بوده است. نویسنده با انتخاب و کاربرد نظریه سازه انگارانه و تشریح سه مولفه آن (ساختار اجتماعی، هویت کنشگران و همچنین ماهیت ساختار کارگزار) این گونه نتیجه گیری می کند که ساختار اجتماعی ناهمگون عراق رفتار رقابتی بازیگران را اعم از بازیگران داخلی و خارجی دامن زده و از سوی دیگر، رفتار رقابتی بازیگران در مرحله ساختارسازی سیاسی به ایجاد یک ساختار مبتنی بر به رسمیت شناختن ناهمگونی منجر شده است.
)