اختلاف بین گروه های فلسطینی، همواره یکی از معضلات مردم فلسطین در تمرکز بخشیدن به قوای خود در برابر رژیم صهیونیستی بوده است. از زمان اشغال فلسطین تا کنون، چگونگی تشکیل دولتی که بتواند حقوق فلسطینیان را استیفا نموده و آنها را از ناامنی و آوارگی دایمی نجات دهد، نه تنها دغدغه ساکنان آن سرزمین بلکه موضوع حل یکی از مهم ترین مشکلات خاورمیانه بوده است . یکی از طرح های مهم سازش که مورد حمایت آمریکا و برخی از کشورهای عربی است، طرح تشکیل دو دولت یهودی و فلسطینی در سرزمین های اشغالی بر اساس مرزهای قبل از جنگ 1967 است. بر اساس قطعنامه 338 مصوب 1973، شورای امنیت سازمان ملل تاکید داشت که بر اساس قطعنامه 242 شورای امنیت، نیروهای نظامی اسراییل باید از سرزمین های اشغالی خارج شوند اما هنوز اسراییل در بخش قابل توجهی از سرزمین کشورهای عربی از جمله بلندی های جولان حضور دارد . در بسیاری از اجلاس های اتحادیه عرب تاکید شده تا زمانی که نیروهای نظامی اسراییل از کشورهای عربی خارج نشوند، آنان تمایلی برای بازسازی روابط با اسراییل نخواهند داشت. اسراییل تا کنون نشان داده است که هیچگونه علاقه ای به انعطاف پذیری در ارتباط با مرزهای خود ندارد و معتقد است تنها از طریق به کارگیری قدرت و توان نظامی می تواند به مطلوبیت های امنیتی نائل شود. از سوی دیگر، اسراییل به عنوان کارگزار راهبردی آمریکا در خاورمیانه محسوب می شود و هر نوع تصمیم در مورد مساله فلسطین فقط با پذیرش آمریکا امکان پذیر خواهد شد. در وضعیت کنونی، توافق بین گروه های فلسطینی با توجه به نکات فوق قابل فهم و درک است. در این مقاله به ابعاد گوناگون توافق آشتی ملی بین گروه های فلسطینی و تاثیر آن بر آینده فلسطین پرداخته می شود.
)