منطقه خلیج فارس به علت جایگاه ژئوپلیتیک و ژئواستراتژیک خود در سطوح امنیتی بین الملل، جایگاه ویژه ای دارد. با توجه به اهمیت یافتن مفهوم ژئوپلیتیک در فضای پس از 11 سپتامبر مانند دوران جنگ سرد به نظر می رسد که بازیگران فرامنطقه ای نظیر ایالات متحده آمریکا، اتحادیه اروپا و ناتو در مدیریت امنیتی منطقه ای خلیج فارس، نقش های جدیدی را بر عهده گرفته اند. مقاله حاضر با هدف بررسی روابط ناتو با شورای همکاری خلیج فارس و تاثیر آن بر امنیت منطقه به روش توصیفی انجام شده است. نتایج تحقیق چنین نشان می دهد که سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران باید در راستای تنش زدایی با کشورهای شورای همکاری خلیج فارس باشد و از به کارگیری تهدیداتی مبتنی بر ایجاد اختلال در مسیر انرژی خلیج فارس که به عنوان حلقه ارتباطی و مسیر اصلی انرژی منطقه به خارج است، پرهیز شود و بر ساخت یک الگوی امنیتی مشارکتی در منطقه که از ثبات و کارایی برخوردار باشد و در ضمن همه کشورهای منطقه را دربرگیرد، تاکید شود و تلاش هایی را نیز در این زمینه آغاز کند. همچنین با حضور ایران در ترتیبات امنیتی موجود و ایفای نقش فعال تر تلاش دستگاه دیپلماسی و دیگر نهادهای موثر برای حضور در پیمان های امنیتی موجود مانند شورای همکاری خلیج فارس و نیروی نظامی منطقه ای می تواند مقدمه ای برای اعتمادسازی و پذیرش نقش پراهمیت ایران از سوی کشورهای منطقه باشد. برای این منظور، پذیرفته شدن ایران به عنوان عضو ناظر در شورای همکاری خلیج فارس و تلاش برای ارتقای جایگاه ایران، گام مثبتی در همین راستا ارزیابی می شود.
)